Beatrix Potter was niet alleen schrijver, maar ook microbioloog. Echter, in tegenstelling tot haar literaire werk, werd haar baanbrekende wetenschappelijke werk genegeerd door de door mannen geregeerde wetenschappelijke wereld in de 19de eeuw.
Beatrix Potter was niet alleen schrijver, maar ook microbioloog. Echter, in tegenstelling tot haar literaire werk, werd haar baanbrekende wetenschappelijke werk genegeerd door de door mannen geregeerde wetenschappelijke wereld in de 19de eeuw.
Van konijn tot korstmos
Beatrix Potter is een van de meest geliefde verhalenvertellers aller tijden en schrijver van boeken als Het verhaal van Pieter Konijn. Maar weinig mensen weten van haar fundamentele bijdragen aan de mycologie; de studie van schimmels. Potter maakte prachtige tekeningen van schimmels, verzamelde paddenstoelen en deed nauwkeurige observaties onder de microscoop. Ze was vooral gefascineerd door korstmossen. Linnaeus noemde korstmossen de 'arme boeren van de plantenwereld'. Een uitspraak die het gebrek aan wetenschappelijk begrip van deze organismen pijnlijk duidelijk maakte, aangezien korstmossen geen planten zijn, maar een symbiotische levensvorm van algen en schimmels.
Geen toegang als vrouw
Door haar gedetailleerde experimenten zag Potter dat Linnaeus het bij het verkeerde eind had. Samen met haar prachtige tekeningen, beschreef ze haar bevindingen in het artikel “On the Germination of the Spores of Agaricineae”. Toch kreeg ze haar ontdekking niet gepubliceerd. In de 19de eeuw was een formele wetenschappelijke opleiding of een lidmaatschap aan een van de wetenschappelijke genootschappen namelijk vrijwel ontoegankelijk voor vrouwen. Zo kregen vrouwen geen toegang tot wetenschappelijke presentaties en de bibliotheek van de befaamde Linnaean Society in Londen.
Toch nog van belang
Potters artikel is dus nooit beoordeeld door vakgenoten (de zogenaamde ‘peer review’) want zij, zo maakten ze duidelijk, was geen ‘gelijke’. Een eeuw later verontschuldigde de Linnean Society zich en erkende formeel dat Potters onderzoek “onbarmhartig was behandeld”. Gelukkig worden Potters schimmeltekeningen vandaag de dag nog volop bestudeerd op wetenschappelijke nauwkeurigheid en bij het identificeren van paddenstoelensoorten.